زندگی شیرین است (Life Is Sweet) 1990 از دریچه نقد دیوید استریت

  کمتر ایدئولوژیک مآبانه کمتر احساسات گرایانه،لی می خواهد کاری مشابه را برای مخاطبان خود انجام دهد. «زندگی برای بسیاری از مردم ساینده و سوزناک است» لی این را در گفت و گویی در سال ۲۰۰۰ به من گفت «و هیچ وضع بهتری هم حاصل نخواهد شد . من فکر می کنم کارکرد هنر _به خصوص سینما_ مواجه با همین چیز هاست ... من به عنوان یک فیلمساز،کاملا متعهد به جذاب بودم و سرگرم کردن هستم؛ اما این مواجهه نیز برای من اهمیت دارد.» این نکته ،هدف فیلم های کاملا شخصی و اساسا انسانی لی را خلاصه می کند. این فیلم ها هیچ خط مشی حزبی رادنبال نمی کنند،به جز اعتقاد به این که مردم،موجوداتی بی نهایت پیچیده ، بی اندازه انعطاف پذیر و بی وقفه شگفت انگیز هستند. مایک لی هیچ گاه خوراک اصلی ای به خوشمزگی زندگی شیرین است نپخته است. یک کمدی_درام تند مزه که در رده بهترین کار های او قرار می گیرد.¹

«دیوید استریت» 

خیلی کوتاه درباره «داره می‌سوزه عزیزم»/جشن آتش نشان ها (Hoří, má panenko» | The Firman's Ball»)

(شاید) ناخواسته، نخستین فیلم رنگی و آخرین فیلم میلوش فورمن در چکسلواکی پیش از نقل مکان به آمریکا، تبدیل به اثری تنها کمدی نشد. همان اول ،همان تبر کوچکی که قرار است به مرد قابل احترام و بازنشسته جایزه بدهند شباهت زیادی به نشان کمونیسم دارد. حالا کلیت فیلم بماند.ولی من به این چیز ها کاری ندارم. با جشن آتش‌نشان‌ها خندیدم. و همین برای من کافی بود. دیدن آتش نشان های دست و پا چلفتی و هیز که نمی توانند یک مراسم را درست برگزار کنند و به خاطرش آتش به پا می کنند خنده دار است. فارغ از اینکه میلوش فورمن، -شاید ناخودآگاه- چه مضمونی خلق می کند. 

جلاد( The Executioner | El Verdugo) 1963/ وقتی اعدام می شوی ولی نمی میری!

 تاریخ

جلاد (ال وردوگو) از ارزش‌های جهانی حمایت می‌کند و در عین حال در بافت تاریخی خود لنگر می اندازد. این فیلم در سال ۱۹۶۳، تقریباً ۲۵ سال پس از دیکتاتوری فرانکو فیلمبرداری شد. فرانکو در سال ۱۹۳۹ پس از جنگ داخلی بین نیروهای جمهوری خواه و ارتش شورشی به قدرت رسید و دیکتاتوری او تا زمان مرگش در سال ۱۹۷۵ ادامه داشت. بر اساس دیدگاه ملی-کاتولیک از اسپانیا، دیکتاتوری کشور را مبتنی بر قدرت های نظامی ایجاد کرد. مکانیسم های تروریستی توسط قانون مشروعیت داده شدند: زندان، شکنجه و حتی مجازات اعدام.  

کالیفرنیا نصف به نصف (تقسیم کالیفرنیا) (California Split) 1974 از دریچه نقد ساریس

در «تقسیم کالیفرنیا»، دو قمارباز-دوست-قهرمان‌ پیروز می‌شوند تا متوجه شوند که برد قمار نمی‌تواند شروع به پوشش ضررهای زندگی کند. مطمئناً فیلم پایانی دارد از نظر فلسفی پرمدعا، اما آلتمن آن را به طرزی هوشمندانه کوتاه می‌کند، در واقع آنقدر کوتاه، که ظاهری همراه با ابهام را از طریق حالتی عرفانی و روان‌شناختی ایجاد می‌کند. آلتمن و جوزف والش، فیلمنامه‌نویسش، با برهم زدن رابطه‌ی الیوت گولد و جرج سیگال پیچیدگی‌هایی ایجاد می‌کنند. به این ترتیب فیلم هرگز به نقطه بسیار دقیق و کاملی در رشد روانی شخصیت هایش نمی رسد.

"تقسیم کالیفرنیا" بیشتر در مورد لحظه به لحظه زندگی کردن است تا زندگی در حال.

(اندرو ساریس)

وقت بازی/زنگ تفریح (Playtime) از دریچه نقد جاناتان رامنی ( و گراهام کرنس و ریتل کالج)

هنوز تماشای زنگ تفریح به اندازه کافی پاداش به همراه دارد و وقتی از سینما بیرون می آیید نه تنها لبخند بر لب دارید بلکه شهر دور و برتان را به چشم دیگری می بینید.¹

(جاناتان رامنی)

آنها به هتل به رستوران به تئاتر برده می شوند آن چنان که گروه های گردشگران دیگر نیز کم و بیش همین مسیر ها را طی می کنند.یکی از مهم ترین توقفگاه های آنها در شهر بازدید از نمایشگاه خرید و فروش است که وسایل خانگی عجیب و غریب در آنجا نمایش داده می شود. آنها از دیدم وسایلی مانند جارو برقی چراغدار ، درهای داخلی که بی صدا باز و بسته می شوند و سطل هایی که به شکل ستون های یونان باستان اند حیرت زده می شوند. همان گونه که دبور اشاره می کند آنها در جهانی که خود را به مانند جهان عظیم نمایش ها عرضه می کنند ، زندگی می کنند . آنها نمونه های کاملی از مصرف گرایان جامعه نمایش هستند.²

(گراهام کرنس ، ریتل کالج)