کوتاه درباره دادزوورث (1936/Dodsworth)

وایلر یکی از کارگردان هایی است که منتقدان از تبحر  کم نظیر او در استفاده از عمق میدان و دیپ فوکوس (Deep Focus) سخن می گویند.   اوج این استفاده را می توان در بهترین سال های زندگی ما با فیلمبرداری  "تولند" (فیلمبرداری که عمق میدان را به شکلی شگفت انگیز در همکاری هایش با کارگردان های بزرگ تاریخ به کار می برد) تماشا کرد. اما دادزوورث هم از این قاعده مستثنی نیست. با فیلمبرداری "ماته" (فیلمبردار مصائب ژاندارک ، ومپایر و...) نیز وایلر به خوبی از این شیوه فیلمبرداری استفاده می کند. این استفاده در یکی از نما ها آشکارا خودش را نشان می دهد : تلفن زنگ می زند و ما از اهمیت این تماس باخبریم. تلفن را خیلی درشت در پیش زمینه (forground) می بینیم که تاکید کارگردان روی شی و اهمیت این تماس را نشان می دهد.

با توجه به استفاده وایلر از دیپ فوکوس در بیشتر لحظات فیلم ، نما های  درشت (مخصوصا نما های انتهای از مری استور) و حرکت دوربین از نظر احساسی بسیار مهم هستند. مثلا وقتی والتر هیوستون دارد با روت چترتن خداحافظی می کند و استواری ازدواج بیست ساله اش را در خطر می بیند : او سوار قطار می شود و هنگامی که دارد از ما دور تر می شود دوربین حرکت می کند. این حرکت دوربین اهمیت این لحظه از فیلم و احساسات شخصیت را بیان می کند : مخصوصا اینکه پیش از این حرکت ، دالی دوربین را در دادزوورث به یاد نمی آورم.