یاسوجیرو ازو و کوگو نودا

یاسوجیرو ازو کارگردان و کوگو نودا فیلمنامه نویس در طول همکاری خلاقانه افسانه ای سی و پنج ساله خود با هم بیست و هفت فیلم را طراحی کردند که بسیاری از آنها شاهکار بودند. همکاری طولانی و نزدیک آنها - که پرتره های خانوادگی عمیق و مشهور بین المللی مانند اواخر بهار (1949) و داستان توکیو (1953) را ایجاد کرد - از یک حساسیت سینمایی مشترک و یک دوستی کم نظیر ناشی شد.  

کتاب مبانی مطالعات سینمایی و نقد فیلم

شاید بهترین کتاب برای شروع مطالعات سینمایی همین کتاب باشد. واقعا اگر دوست دارید که سینما را بهتر بشناسید این کتاب می تواند شما را رهنمون کند. 

باکلند در این کتاب اصطلاحاتی مثل میزانسن و دکوپاژ یا روایت های مختلف در سینما را به صورت خلاصه و اجمالی توضیح داده. برای توضیحات بیشتر و نگاهی تفصیلی در آخر هر فصل کتاب های دیگری هم معرفی شده. خلاصه و نکات مهم هر فصل هم با عنوان «نکاتی که باید به خاطر بسپارید» در آخر ذکر شده اند.

زیبایی‌شناسی،روایت،نگره مولف،ژانر،مستند و در آخر نقد فیلم شش فصل این کتاب هستند.

چرا از داستان های احمد محمود اقتباس نمی کنند؟!

هنوز هم برایم جای سوال است که چرا هنوز یک فیلم هم با اقتباس از داستان های محمود ساخته نشده.در واقع جای سوال نیست در واقع ! 

---

 

 اقتباس از یک شاهکار کار آسانی نیست. همانطور که هیچکاک در مصاحبه با تروفو گفت که هرگز شاهکاری مثل جنایت و مکافات را فیلم نمی کند.این کار را تقریبا غیر ممکن می دانست.(البته کائوریسماکی این کار را انجام داد و  -به قول خودش- گفت " نشانت می دهم پیرمرد! البته  کار خیلی سختی بود")

ولی کسانی که مثلا از دوران جنگ ایران و عراق،"دفاع مقدس" فیلم می سازند فکر می کنند که بلدند فرهنگ جنوبی ها و دوران جنگ را به خوبی نشان دهند. ولی فقط فکر می کنند! بهترین کار برای ساختن فیلم هایی با موضوع جنگ، استفاده از همین رمان هاست.چه بهتر که رمان احمد محمود باشد.ضعف این فیلمنامه نویسان و کارگردانان تنها در شخصیت پردازی نیست.در داستان پردازی هم اقتباس از رمانی مثل زمین سوخته به آنها کمک می کند.جواد طوسی در مقاله ای در سینما و ادبیات به این قضیه پرداخته بود.رمان های زیادی را مثال زده بود و بخش هایی از آن رمان ها را  - که جان می دهند برای فیلم درست کردن -  ذکر کرده بود. برای زمین سوخته جایی بود که یکی از شخصیت ها با شلوار جین خونین افسوس مرگ برادرش را می خورد.همین جزئیات،همین روابط،همین شلوار جین خونین چیزی است که این فیلم ها ندارند. این موقعیت کاملا می تواند سینمایی شود. 

اما همسایه ها - با اینکه اگر صحنه های اروتیک و رمانتیک آن سانسور شود چیزی از داستان باقی نمی ماند! - می توان با تغییراتی در داستان فیلم خوبی شود. صحنه های تعقیب و گریز،شکنجه ها و... سرشار از لحظاتی هیجان انگیز هستند که جان می دهند برای فیلم شدن. درست است کتاب از تلخی ها می گوید؛ ولی -چون جنبه تاریخی هم دارد - ساختنش از این فیلم هایی که تنها فلاکت ، بدبختی ، نابودی ، سیاهی و ... را نشان می دهند خیلی بهتر است. این فیلم ها که تقریبا بعد از مشهور شدن فیلم‌هایی مثل ابد و یک روز بیشتر رواج یافتند آدم هایی فلک زده و بدبخت را نشان می دهند که سر هم عربده می زنند. دوربین روی دست هم باید حتما باشد! شاید اغراق باشد. شاید این فیلم‌ها فقط به این ختم نشوند. ولی نمی توان کتمان کرد اقتباس بیشتر  موجب تنوع در سینمای ایران می شود. آقای تقوایی و مهرجویی سعی داشتند این کار را انجام دهند : رواج اقتباس در سینمای ایران. تقوایی از دایی جان ناپلئون سریال ساخت و داشتن یا نداشتن همینگوی را ایرانیزه کرد.مهرجویی هم مهمان مامان و گاو را با اقتباس از مرادی کرمانی و ساعدی ساخت.حتی بهترین و محبوب ترین کار کیومرث پور احمد اقتباس از قصه های مجید هوشنگ مرادی کرمانی است. 

"کتاب" سینه فیلیا نوین نوشته گیریش شامبو.

این کتاب کوچک و لاغر زیاد وقتتان را نمی گیرد.اما کتاب مختص سینه فیل هاست.وگرنه حوصله تان سر می رود.

---

مثال های شامبو،در مورد سینه فیلیای نوین، که به اینترنت و شبکه های اجتماعی وابسته است،خیلی فوق‌العاده بیان می شوند.همین تشبیه به یک اثر هنری (  یا تشبیه به شرایط سینه فیل های چندین و چند سال پیش و ارجاع به نوشته های منتقدان مشهور (مثل سانتاگ) کتاب را خواندنی تر می کند. اگر سینه فیل هستید شک نکنید که باید این کتاب را بخوانید.

این کتاب با ترجمه نوید پورمحمدرضا (منتقد و مترجم ) در زمانی که تازه کرونا داشت به ما سلام می کرد، توسط نشر لگا به چاپ رسید.

یک یادداشت هم  در پایان کتاب پورمحمدرضا نوشته که واقعا عالی است. سینه فیلیای خودش را توضیح می دهد. 

این کتاب جزو سری کتاب های کینو آگورا است.