دو مرد در منهتن(Two Men in Manhattan) 1959 /فحشا جزوی از تمدن است؛نامه ای عاشقانه به نیویورک.

  دو مرد در منهتن داستان جالبی دارد.یک روزنامه نگار و یک عکاس،دنبال یک رئیس هیئت سیاسی فرانسوی هستند.او ناگهان ناپدید شده است. حرف اصلی فیلم همان نشان ندادن واقعیت از سوی رسانه هاست.یا واقعیت را به صورت دیگری جلوه دادن.

ابتدا شخصیت ملویل را از پشت می بینیم.به خاطر اینکه او را نشناسیم.او یک منشی ساده است.اما شخصیت  پی یر گراسه (عکاس ) اینطور نیست.(کارش درسته!) و شخصیت با اهمیت تری را ایفا می کند.حقارت شخصیت ملویل زمانی مشخص می شود که در به در به دنبال گراسه است.او مجبور است این کار را انجام دهد.بالا دستی دارد.اما پی یر گراسه اختیارات بیشتری دارد.شخصیت اصلی فیلم انگار او است.شخصیتی باهوش که در همه حال می نوشد.در آخر هم خودش فیلم عکس را به فاضلاب می اندازد. با اختیار خودش.می شد حدس زد که فیلم اصلی را به آنها نداده( و شاید باز هم ضعف فیلمنامه مشهود باشد.)شخصیت ملویل حقیر تر است.

برای من هیجان انگیز ترین سکانس فیلم همان سکانس بیمارستان است.شاید بهترین سکانس این فیلم. لحظات اول این سکانس کمدی است.بر خلاف دوره دوم فیلمسازی ملویل،این فیلم،فیلم پر ملاتی نیست.چون از این دست سکانس ها کم تر دیده می شود.

ملویل در این فیلم از حرکات دوربین استفاده نکرده  و ترجیح داده از نما های درشت استفاده کند.تنها در سکانس آواز خواندن یکی از چهار زنی که مگ گافن داستان را روایت می کنند،راضی به حرکت دوربین شده.با این وجود فیلم چندان خسته کننده نیست.حداقل برای من نبود.

این که بگویم فیلم کاملا ابزورد و کمدی است تا حدی برایم آسان نیست.همانطور که هم فرانسوی است هم آمریکایی.ملویل این فیلم را نامه ای عاشقانه به نیویورک می داند.