سینه‌فیلیا
یادداشت‌های سینمایی
سینه‌فیلیا
یادداشت‌های سینمایی
خداحافظی طولانی (The Long Goodbye) 1973 /هیچ کس مثل یک گلوله خداحافظی نمی کنه.
پس از تصاویر (۱۹۷۲) که شاید پیش در آمدی بر سه زن بود،آلتمن دست به تجربه جالبی زد.اقتباسی نصفه و نیمه از خداحافظی طولانی.چندلر این رمان را بهترین کار خود می دانست.
آلتمن در این فیلم ژانر نوآر را به سخره می گیرد.همانطور که این کار را با وسترن در مک کیب و خانم میلر انجام داد. همچنین "مش" و فیلم‌هایی که ذکر شد، وضعیت آمریکا را به سخره می گیرند.
آلتمن آدم رادیکالی بود.پلانی که در نشویل از پرچم آمریکا می گیرد این را به ما نشان می‌دهد. او همچنین با استودیو ها روابط خوبی نداشت.در واقع رابطه اش با بازیگران بهتر بود تا تهیه کننده ها. به چند دلیل استودیو ها ناچار به همکاری با او بودند که مهمترین رابطه خوب با بازیگران و هزینه کم فیلم های او بود.(۱) او از هر نظر آدمی سیاسی بود. مثل نیش و کنایه هایش به رئیس جمهور وقت در صحبت هایش.او خیلی مستقیم این کار را با جرج بوش انجام داده بود .
در خداحافظی طولانی، مارلو آلتمن شباهتی به مارلو های قبلی سینما ندارد.البته هر دو سیگار می کشند و بذله گو هستند.ولی در فیلم آلتمن،الیوت گولد نه بارانی و کلاه می پوشد و نه چهره اش شبیه بازیگران نوآر کلاسیک مثل همفری بوگارت است .او برای یک شخصیت نوآر زیادی پرحرف است. البته که مارلویِ هاوکز هم تفاوت های زیادی دارد.
با اینکه از نظر رفتار و اخلاق ، مارلو آلتمن شباهت های زیادی به مارلو چندلر دارد اما می توان تفاوت های زیادی بین فیلم و رمان قائل شد:
گولد نقش یک شخصیت با مرام را ایفا می کند. در سکانس اول فیلم همانطور که (خیلی سریع ولی به سختی) در خواست گربه بد غذایش را بر آورده میکند،به درخواست دوستش(!؟) هم نه نمی گوید.او یک بازنده است.این یکی از ویژگی های نوآر هم هست.البته می توان گفت با کاری که در سکانس آخر می کند هم برنده هست هم بازنده .ولی او از لحاظ روحی و جسمی آسیب دیده.این شخصیت یک فضای ابزورد را تجربه می کند.می توان نگاهی اگزیستانسیالیستی هم به سکانس آخر داشت.می توان گفت کاری که مارلو چندلر باید انجام می داد را مارلو آلتمن انجام می دهد. پایان در آنجا کاملا متفاوت است.در رمان هم شخصیت نویسنده الکلی وجود داشته.شرایط شخصیت در فیلم چندان تغییر نکرده و همچنان در پیرنگ تاثیر دارد.در روایت از فلش بک و فلش فوروارد استفاده نشده.مثل سایر فیلم های آلتمن. روایت او از روایت چندلر باور پذیر تر است.
ادموند ویلسون در مورد رمان چندلر می گوید:: «اینجا فقط بحث پازلی نیست که کنار هم چیده شده، بلکه غافلگیری است که به خواننده منتقل می شود. یک توطئه پنهان که به طور مداوم در متنوع ترین و بعید ترین شکل ظاهر می شود. . . زمانی که به پایان می رسد احساس می کنم مشکل قدیمی داستان های جنایی دوباره رخ می دهد - زیرا در اینجا نیز، همانطور که اغلب اتفاق می افتد، افشا اسرار و توطئه های پنهان ، نه جالب است و نه به اندازه کافی قابل قبول. .))
پایان آلتمن شاید بهتر از پایان چندلر نباشد (که هست!) ولی قطعا باور پذیرتر است.در رمان چندلر-به قول ادموند ویلسون- نمی توان احساس فریب خوردگی نکرد.به قول پالین کیل(۲)، چندلر همیشه با این مشکل دست و پنجه نرم می کرد و راه خاصی برای مقابله با آن نداشت ولی آلتمن به درستی این کار را انجام می دهد و موفق می شود پایانی باور پذیر تر را به بیننده ارائه دهد. این جمله که ((کاری که مارلوِ چندلر باید انجام می داد را مارلوِ آلتمن انجام می دهد)) اینجا معنا پیدا می کند.
The Long Goodbye یکی از کامل ترین فیلم های آلتمن است.
۱-فصلنامه سینما و ادبیات/همایون خسروی دهکردی.
۲- نقد خداحافظی طولانی پالین کیل (https://scrapsfromtheloft.com/movies/the-long-goodbye-pauline-kael/)
