تا تاریکی صبر کن (Wait Until Dark) 1967 / چشم بصیرت

چرا بهترین زن نابینا دنیا؟ (که در فیلم به آن اشاره می شود) فکر می کنم  زنی بینا از عهده ی چنین کاری بر نمی آید. بالاخره اینجا سینماست و اگر شاهد چنین چیز هایی نباشیم باید تعجب کنیم. 

 

نیمه اول فیلم طرح فیلم را برای ما تعریف می کند. عروسکی حاوی مواد مخدر به دست مردی عکاس افتاده و حالا سه مرد برای گرفتن آن  عروسک باید با زن نابینا عکاس، یعنی سوزی کلنجار بروند. آنها به بازی کردن روی می آورند.‌ یکی نقش پیرمرد و مردی میانسال و آن دو نقش دوستی مهربان و کارآگاه را ایفا می کنند.بعد از این و وقتی خلافکاران در پی این هستند که نقشه خود را عملی کنند ما وارد بخش مهیج داستان می شویم‌.البته اوایل فیلم سوزی را می بینیم که در کمد با جسد آن زن روبرو می شود ولی طبعا او را نمی بیند‌! و این به نظرم نمایی هجو گونه است! ما همه چیز را می دانیم و این را هم می دانیم که سوزی همه چیز را نمی داند و نمی بیند. ما می دانیم که آنها نمی خواهند به سوزی کمک کنند . ما می دانیم که آنها فقط آن عروسک را می خواهند؛ ولی سوزی نمی داند.و این باعث به وجود آمدن تعلیق در فیلم می شود. 

سلاح سوزی تاریکی است. "تا تاریکی صبر کن" به همین موضوع اشاره می کند.تاریکی سلاح او است . وقتی همه نمی بینند او می تواند جان سالم به در ببرد. تا جایی که شخصیت منفی به روشنایی یخچال پناه می برد. (و در ادامه آن صحنه ترسناک را شاهد هستیم)

سه شخصیت منفی فیلم ویژگی های متفاوتی هم دارند. دو نفر مثل یک زوج کمدی هستند. یکی چاق و قدکوتاه و ترسو ؛ و دیگری لاغر و قد بلند و مغرور‌. کلا فیلم فضایی هجو گونه به خود می گیرد .  اخفا و پوشیدگی شخصیت ها می تواند داستان را کمدی کند. اما شخصیتی که آرکین آن را ایفا می کند شخصیتی ترسناک است که هیچ رحمی ندارد. بازی آرکین گاهی اوقات مصنوعی از آب در آمده ولی در اواخر فیلم خوب ظاهر شده‌‌.

صحنه هایی مثل وقتی که گلوریا آهنگ آن عروسک را به صدا در می آورد می توانند همان طور که برای سوزی شوکه کننده است برای تماشاگر هم اینگونه باشد.

اگر بعضی چیز ها را در نظر نگیریم (برای راجر ایبرت اینکه چرا سوزی در را قفل نمی کند و چرا به گلوریا نمی گوید که به پلیس تلفن کند قانع کننده نبود. یا اینکه به رابطه سطحی شخصیت اصلی و شوهرش نگاه کنید که به نظرم در نیامده.) فیلم به هدف اصلی اش رسیده. حس تعلیق و ترس به خوبی به تماشاگر منتقل می شود و کارگردان ما را در فضایی دلهره‌آور نگه می دارد. اما نه چیزی بیشتر از این.