دزدان دوچرخه "از دریچه نقد" بازن.

 در میانه تعقیب دزد،پسرک ادرارش می گیرد.می رود در گوشه ای ادرار می کند.رگبار باران پدر و پسر را ناگزیر می کند زیر سر پناهی صبر کنند.ما نیز چون آنان مجبور می شویم تعقیب را رها کنیم تا توفان و رگبار فرو بشیند.

(سینما چیست؟-بازن)

 

 دزدان دوچرخه تا این حد رئالیستی است.همان چیزی که زاواتینی دنبالش بود.

بی شک دزدان دوچرخه (و کلا نئورئالیسم) راه های جدیدی را برای سینماگران باز کرد. شیوه جدیدی بود، برای بیان داستانی رئالیستی در سینما . نه اینکه لزوما در مورد فقر باشد.همانطور که در آینده،دگما ۹۵ ، موجب شد تا دوربین روی دست و کلا یک سینمای بدون زرق و برق رواج پیدا کند. دقیقا بر خلاف سینمای هالیوود.

بازن در نقد دزدان دوچرخه محتوا های جالبی را از فرم فیلم استنباط می کند.شاید دسیکا قصد نداشته (بهتر بگویم نباید) مفاهیمی سیاسی-اقتصادی ( به قول شفیعی کدکنی اقتصاسی ) را وارد فیلم کند.(البته به قول زاواتینی، وظیفه اصلی سینما قصه گفتن نیست.)ولی منتقدان با همین استنباط هایشان فیلم های زیادی را ماندگار کرده اند.فیلم هایی که در ابتدا با اقبال مواجه نمی شدند (چه در گیشه چه در بین منتقدان ) ولی به مرور زمان به لطف همین منتقدان به یک شاهکار تبدیل شدند. البته در کیفیت آن فیلم ها شکی نیست.می توان گفت ابتدا مثل الماس تراش نخورده بودند.

البته بازن زیاده روی نمی کند.مثلا خیلی از منتقدان صحنه ای که پسر دست پدرش را نمی گیرد را یک جنبه منفی در رابطه این دو در نظر گرفته اند.اما نظر بازن کاملا بر عکس است.